İzmihlal

Çorağın ortasında, yalnız ve çaresizim
Ne aş kaldı heybemde ne de bir damla suyum
Firakın çıkmazında kaybolup gitti izim.
Hasret zindanlarının ebedi mahsuruyum

Gözlerime mıh gibi çakılmış hayalinle
Tek bir şekle bürüdü aşkın, gördüklerimi
Ruhumun göklerinden çıkan feryadı dinle!
Dinle! belki anlarsın, ölümüyüm, dirimi?

Ben gibi gören olmaz gecenin karasını,
Üzerimde her lahza buzdan bir örtü gibi...
Hüznümün şenliğine sildim gönül pasını
Tanır diye bulduğu kuytularda sahibi...

Suretin hayalimde bana bir gülümsese;
Arındırır içimden ızdırapı süpürüp...
Karanlığın içinden beni çağıran sese,
Bırakıp gideyim mi şimdi her şeye küsüp?

Gerçeğinin peşinde dahi değilim oysa
Tahayyül koylarında demirlemek de kâfi
Aşkın hayalde bile vuslata varıyorsa
Bekleyip ömür boyu gelir demek de kâfi

Yine de bir bakıştır, bir ince tebessümdür...
Ruhumu hoşnut eden bu kasvetli düğünde
Sanma ki yaşattığın ölümlere küsümdür
Anlamazsın ölümü nasıldır öldüğünde!

Attığından beridir yaşıyorum diyorum...
Bir yanardağ içine, ateşten derde beni.
Eridikçe yanıyor, yandıkça eriyorum...
Dönmeyeceği bekler kıldığın yerde beni.