İnsan Susunca Çocukluğu Konuşmaya Başlar Ya Sevgiyle Ya da Sevgisizlikle

Üç noktam,seni seviyorum !
Sevildiğimi de
özlemle...
.
Annesinin sevgi dolu kalbinden doğan
çocuklar vardır
Yüreğinin sesini hiçbir zaman susturmayanlar
Yaşayan ölülerdir içindeki çocuğun sesini duymayanlar,susturanlar,yok sayanlar
Sevgisizliktir onların dili
.
...Uyudum, uyumuş gibi yaptım
Zaman durdu çocukluğumda
Ben hiç büyümedim ki
Büyümek istemedim
Kirlenmemek adına
Günbegün büyüyen sadece özlemlerimdi
Sesine
Şefkatine
Kokuna
Sarılışına
/Hasretle/
Biteviye...
.
Ve,biliyor musun ?
Bir insanın yüreğinden emin olabilmeyi de
Özledim...
.
*"Sevinmek nedense hep yedi yaşında."

Kaldı,senden sonra
Anne’m...!