KENDİNE GEL ŞAİR

bu geceye bir isim koysam sefalet olurdu
sefil aciz bir adamın hayat hikayesi
bir insanı en çok kendisi rezil edermiş meğer
en çok kendisi incitirmiş
yakarmış hatta cayır cayır
sonra kendini gömermiş
hiç kimseden fayda yokmuş
her şey ve herkes yalanmış
bir tek benliğin varmış
ve sen kendine çok vurgun yapmışsın şair
hiç kimsenin yapamayacağı kadar!

sen ölmüşsün güya yaşıyorsun
İsyanım sana içimdeki küçük adam
bu gece seni öyle benzeteceğim ki kendine gelemeyeceksin
bir ihtimal aklını başına alacaksın
sana diyorum kendine gel şair
aklını başına al!
bak geçiyor zaman kurtul bu sefaletten
sadece bir defa öleceğiz şair
bırak başıboş vartaları
hazırlan giyin kuşan yolumuz uzun
yıkan temizlen silinsin bunca hüzün
asalet ve vakarla gülsün yüzün
iyilerle hatırlan şair
anlarsın bunları ömrünü yarıladığın an..