külden kanayan

ellerimiz kanlı,ne kadar şiir yazsakta insan.

içini tutan el
mezar taşından akan hüznün
sahipsiz gölüne el sahipliği yapsın
efendimin insan olduğu toprak
gökyüzünden yorulan her iskeletin
önünde secde olup akıyorlar yangınlara


ışığa doğru yürürken
yangınların uyuduğu dilim
alevin öfkesini dindirmez
yoksa gökyüzünün deniz gibi aktığı güne
iskeletlerin ölümden yoruldukları ana
küller içindeki gözlerimizden varılır
gözyaşlarımızın kül olmadığı her şehirde


aykırı kuşların bıraktığı her şiir
pencereye sığmayan hüzünlerin
camlardaki dudak izi
sallanıyoruz yangınlardan silinmeye
ey camlar
ey yarınlarımı saklıyan küllerin
çekilemez örtüleri
ama tüm kuşlar kalktı
kanatlarındaki alev kokusunu
gözümdeki küllere sorun


bir şiir daha gerek yangına
körüklensin artık kuşları kovan iskeletim
şiir okudukça küllenen dudaklarım aralandığında
toprağın gözkapağı türküsü
seni kanlardan yaratan