"bazen"

yüzümü çevirip, sokaklara baktığımda
aynı yalnızlığın tesiri altındayım
Biyoloji’yi ve pek çok bilimi unuttum
sonlarına bir ek getirmeden anlıyorum
insanları gözlerinden anladığım gibi
yorgunum, çok yorgun
beklediğim trene kaçıncı binmeyişim,
kaç ayrılık, kaç kavuşma gördüm
hangi vagondaydı yerim,
nereye gidiyordum?

oturup, dertleşecek insan da kalmadı
tanış olduklarım da yaralı,
yaralarımızdan kaçıyoruz
ellerimiz ağır kelepçe,
ruhlarımızı saramıyoruz

sormuyorum da artık kendime
"neyin var" diye?
uzun zamandır iyi değilim,
iyi olmayı deniyorum
beceremem biliyorum
bir kedi geliyor yanıma
sebepsizce okşuyor ellerimi
denize karşı yüzüm
sonsuzluğa özrüm

dilime dolanıyorsun bazen
bazen de hiç yoksun