Susku...

Susunca bir kapı kapandı...
Pencereden düştü ,
kapanan kapının eşiğinde kalmıs yelkovan...
Bir kapı kapandı, yüzümdeki en aç yollara.
Üşüyen toprak,
çıplak  ellerim yosun tutmus beklerken kapının ardını...
Susunca düz yazı aldanısların,
sağnağında kalır bu şehrin nemli yağmurları...
Açken düş toplayan,
sonra susan düşlere kac gölge doğar,
bu yağmurlu şehrin kurak baharlarında ...
Kaç gölge sürülür sürgüne ,
yollar boyu aç ,çıplak ,
üstelik ayağına giydiği aldanış terliğiyle .
Susarak adına başladığım tüm bulunuşlar, hükümsüz...
Adın ruhumda imzasız.
Kurumus bir dalın solunda,
meyvasız adın...
dalsız budaksız susunca gövdem.
Susunca kapanan  kapının yüzünde ,
siyah ince tülden peçeli kadınların,
peçesiz dudaklarından türküler
Ezgisiz...

uzaklara dogurtulmuş sözler peçesiz...
Susunca elim yok,
noksan sustuklarımın yarısı...
yarısı susturdukları.
İçimde kalmısken,
gitmemişken sarılacaktım sana...
Elim varken, kapı kapanmamısken...
Gölgenden fazla ve ya az sarılacaktım adına...
adın sarılmazken bana.

Susunca,
akrep dağ bayır dolanıp,
dar gecitlerde arayıp bulacaktı hükümsüzlüğümü...
Sonra sende kaybolacaktın,
bulamadan kendi adsız suskunlugunu.
Kırılmayacaktım inan dilime ,
diline böyle umarsız sarılmayacaktım.
Susunca, terimi  silecekti konusan sususlar...
onları güzde ıslatıp kurutacaktım,
şiir defterimin arasında.

Susunca, sarılacaktım sana..
Adına seslenip ,adını cağıracaktım..
Alfabenin bir kulağına fısıldayacaktım adını...
Susunca kirlenmeyeceki
güneşin saçındaki ışık...
aydın olacaktım.
Aydın kalacaktım, sokak lambaları kırıldıgında.
Kırılmayacaktım inan dilime ,
diline böyle umarsız sarılmayacaktım.

Susunca,
el yazımı tanıyacaktı, bir ak kağıt ..
Yabancı olmayacaktım, kendı şiirime böyle...
Bir kalemin yanağından sarkıp öpecektim ,
alnındakı okunmayan yazgını..
Susunca,
Çalmayacaktım kapının ardındakı sendeki,
çalıntı beni...
Kendime değil sarılışım,
adına sarılacaktım uzun uzun..
Birden susacaktım...
susacaktın..
susacaktı tüm susuşlar.