Önce Bahar...

GÜNEŞE GİDEMEYİPTE,
GÜNEŞTEN GEÇEN ÇOCUKLARIN HİKAYESİYDİ...
KARALAMA KAĞIDINDA,
İNCİNMİŞCESİNE YATANLAR...
SUSLARIN ÇATI KATINDA,
ÖNCE BABA,
EN SON BAHAR DİYEN,
ÇOCUGUN YANAĞINDA KALAN,
BİR GAMZENİN BOŞLUĞUYDU HAYAT...

ÖNCE O BOŞLUĞA DÜŞERDİ,
GÖKTEN YAĞAN HER SU...
GÜNEŞ UZAKTA BİR YERDE AÇARDI ŞEMSİYESİNİ,
ÇOCUK AĞLARDI,
GÜNEŞ ANLAMAZDI...
SANCILI DÜZ YAZILAR GELİP GEÇERDİ,
BENİM DEFTERİMİN ŞİİRE AYRILMIŞ,
EN ÇOCUK,
EN BÜYÜK YANINDAN...

ÖNCE SÖZLERİMİN,
BOĞAZINA KAÇAN BİR AYRILIĞI,
KUSARDI KALEM.
SONRA GÜNEŞİ ARARDI,
ŞAİİRİN İMZASININ ALTINDA...
BULUNMAZDIKİ,ÖYLE KOLAY...
ÖYLE KOLAY OLMAZDI..
GÜNEŞİ TUTUP SAÇLARINDAN,
YAPAYALNIZ BİR KARALAMA KAĞIDININ,
GÖĞSÜNE İLİŞTİRMEK...

KOLAY OLMAZDI,
ALFABENİN İLK HARFİNDEN DÜŞÜP YERYÜZÜNE,
PARAMPARÇA YAŞAMAK...
GÖKTEN,MAVİDEN KOPMAK...
KÜLLER BİRİKTİRMEK,
KIRLANGIÇ HİKAYELERİNİN ARALARINDAKİ VİRGÜLLERDE...
ZAMAN YETMEDİ...
OYSA YELKOVANIN BİLEKLERİNDEN TUTUNMUŞ,
YABANCI BİR BEKLEYİŞİN IZDIRABINI YAZACAKTIM...
CEBİMDE DAĞINIK KALMIŞ AKREPLERİN,
NASIL İNSAN OLDUĞUNU...
OLMADI!! ...
ZAMAN YA BOĞDU,
YA DA BOĞULDU...