Soyundu ışık prizmada, Son buldu şeffaflık Ve özü sakladı şey…
Doğuşa kanıttı kırmızı İlkin o çaldı nesneye rengi. Ardıç kuşu büyütürken içinde aşkı Kızılca kıyamet koptu.. Tutuştu denizler, Gün battı. Şarabi kızıllıkta Mem, Zîn’e vuruldu.. Kaybettik günü gecede Toprak kana doydu.
Yaprağın yeşilden koptuğu anda Dünya Sarı’ya durdu. Ayrıldı düşler gerçekten Sonuç yine hicran. Yürekler yorgun, Güller soldu, Mevsim hazân oldu. Hüzün acıya, Sabır Sarı’ya döndü…
Baharla yeniden uyanırken umut Adımız Yeşildi bizim. Kar altından başını uzatan Kardelenden geliyorduk, Baharda yeşeren Umuda doğru.. Kürtçe ezgilerle zılgıtlar Alanlarda havaya savruldu. Yeşile büründü dallar Ve adı Newroz’du…
Sudaki bütün yansımalarda sen vardın Mavi. Hüznü yasa boğdun, Geriye tebessüm kaldı. Umuda göç eden kuşların İsimsiz durağı, Surlarda rüzgarı bekleyen Yüreği coşkun çocuktun.
Birleşti renkler yeniden Şeffaflaştı her şey Ve şey öz’de kayboldu..
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.